Onze website gebruikt cookies om de gebruikerservaring te verbeteren.
Cookies accepteren

Look Sabrina

Look Sabrina

Lees verder

Nieuwe blog

Basic B*tch

Lees verder
Styling Stories persoonlijk stylist personal shopper styliste Sabrina

Personal Styling

Wil jij styling advies van Sabrina...

Let's create your story




 
Sabrina Styling Stories streetstyle fall winter 2019 spring 2020 look Burberry trenchcoat The Pouch Bottega Veneta

When it's spring in winter

Inspiration

Get the look
Styling Stories

If the shoe fits..
 


Lees de blog

Shoot Napoli Italy

What's your destination?

Book your own shoot 




 
Styling Stories

Tell us who you are...

Brand Identity Photoshoot

Lees verder

Amsterdam

Streetstyle Keizersgracht

Expositie
Sabrina Schapendonk - van 't Noordende Styling Stories About personalshopper stylist personal stylist

Beauty Routine

Live your life and forget your age..

ABOUT

Styling Stories

Good things to come

Lees verder

 


Styling Stories


Sabrina | Stylist | Creative | Personal Shopper @curatedstylingstories | Founder Styling Stories®

• LET'S CREATE YOUR STORY •
 
Blogs

Ibiza 

30-11-2021

Hey, wat leuk dat je even mee wilt lezen over mijn/ons leven dusver hier op Ibiza!
Laten we voor de gein net doen alsof we aan een kop koffie of glas wijn zitten samen en jij aan me vraagt: “How’s life?”.
En dan zou ik beginnen bij het begin, namelijk de start van ons jaar hier. De eerste schooldag van Faye, onze jongste, op de Internationale school. En toevallig was ik alleen met haar. Je begrijpt, hiervoor moest ik eerst mijn grotemeidenbroek aantrekken. Ze start hier aan de middelbare school, dus dat is sowieso al een hele overgang voor háár en zij heeft nog geen grotemeidenbroek (wel een uniform wat haar heel cute staat, maar dat terzijde). Zij was wél cool en relaxt, maar moeders dus niet. Ze maakte gelukkig meteen contact en ik ook, ondanks dat ik dacht “nee laat me met rust en please geen chitchat nu, aangezien ik ieder moment in janken kan uitbarsten”. Na die awkwardness bij de school drop off ben ik maar gelijk doorgereden naar het eerste beste dorpje om een wodka kop koffie te drinken. En daar zat ik dan, voelde me alleen, ontheemd en k*t want mijn kleine meisje wordt groot en gaat hier sprongen maken terwijl ik de tijd voor mezelf juist wil vertragen. Ik vroeg me af waar ben ik, wie ben ik en bovendien, waar de f*ck zijn we aan begonnen. Duss deed ik wat grote meiden doen… mijn moeder bellen… ja echt.. maar zij weet gewoon altijd het juiste te zeggen, of ze luistert alleen maar en dat hielp. Hoe anders verliep de rest van die week toen manlief (lees rots in de branding) weer thuis was en bleek dat onze Faye het niet een beetje leuk vond, maar he-le-maal DA BOMB! Hèhè, eerste hobbel is genomen, let’s do this! We kwamen in een soort verlengd vakantiegevoel en begonnen ons plekje hier wat aan te passen naar onze smaak. Daarnaast hielden wij onze meiden nauwlettend in de gaten, hoe gaat de oudste in Nederland, trekt ze het wel, staat ze nog achter ons besluit, gaat ze goed op school, past het allemaal nog.. En we durfden hardop te zeggen dat dit toch wel een heel leuk besluit is geweest en we een mooi jaar tegemoet gaan als alles zo voorspoedig blijft gaan zoals het ging. (voor zover je die conclusie kan trekken na een aantal weken). Maar toen kwam er slecht nieuws van het thuisfront. Zonder al teveel uit te wijden vanuit privacy oogpunt, er kwam een verwoestende diagnose, een extreem kort ziekbed en het verschrikkelijk verdrietige nieuws dat het einde verhaal was. Ik kan je vertellen, afstand voelt op zo’n moment ondraaglijk. We zijn teruggegaan om samen met onze vrienden afscheid te nemen, te rouwen en er te zijn voor elkaar. Wat heel bijzonder was, maar tegelijkertijd ook zó verdrietig, want wat kan het leven oneerlijk en hard zijn. En dan ga je dus weer terug, het avontuur weer oppakken, maar met een ander gevoel. Het plekje in je hart voor diegene die je zo liefhad is nu leeg. Je voelt je daarnaast ook een beetje ontheemd want weer gedag moeten zeggen tegen onze lieve familie en vrienden waar we zo fijn op konden leunen en een schouder konden bieden toen we in Nederland waren.. En dan blijkt ineens dat afstand weer andere lading krijgt. Je stapt uit de situatie van verdriet en pijn en letterlijk terug in het licht. Dat licht zorgt ervoor dat we denk ik beter in staat zijn geweest de draad van ons leven weer op te pakken. Tja en het leven oppakken hield in mijn geval in om te werken aan de doelen die ik voor mezelf had gesteld voordat ik hierheen verhuisde..
Persoonlijke.Ibiza.Doelen; Spaans leren, dagelijks yoga/sport beoefenen, online werk modus vinden, iedere dag gezond koken, minder vlees en vis eten, ontspullen, minder sociale verplichtingen..
Bereikte.Doelen: NUL
Oh wat erg, ik typ het ook met het schaamrood op mijn kaken, want het is niet dat ik geen tijd heb hè, dus een excuus krijg ik ook zo niet bedacht. Wel een goede reden (dat dan weer wél ;)). Je neemt namelijk gewoon jezelf mee, wherever you go.. Dus ik kan hier prima uit de voeten met mijn Engelse taal, ik hou hier ook niet van sporten, ik hou hier dus blijkbaar wel ook gewoon van junkfood en van kleren en schoenen en tassen (lees spullen) en ik hou hier ook van sociale contacten. Er schuilt geen inner goddess in mij die daar allemaal met gemak afstand van kan nemen. Dat wil niet zeggen dat het daarmee gedaan is hoor. Die Spaanse lessen schuif ik nog even voor me uit, maar werken mis ik ontzettend dus dat ga ik weer oppakken. Verder lonkt de natuur hier, dus mijn nieuwe hobby hiken ga ik ook nog verder voortzetten en van die beweging ga je vanzelf wel gezonder willen eten (ja toch?!). En qua spullen, ik had al genoeg dus ieder keer dat ik naar Nederland vlieg sleep ik een koffertje heen en weer en switch ik van kleding zodat de kast hier niet gaat uitpuilen, maar dan heb ik hier wel de spullen die ik wil dragen. En al dat familie en vriendenbezoek, keep ‘em coming, ik vind het alleen maar heel gezellig! Ik denk dat ik op die manier mijn draai ga vinden, door te accepteren dat de dingen uitpakken zoals ze voor jou moeten uitpakken. Mijn gezin is blij, de zon schijnt en iedere dag dat we hier wakker worden zijn we dankbaar dat we dit avontuur kunnen meemaken. We gaan er iets moois en bijzonders van maken en misschien bereiken we dan wel dat éne doel wat we niet hadden uitgesproken, maar wel stiekem op gehoopt.. Dat we ons hier op Ibiza gaan thuisvoelen.
 









" Isn't it strange how a life can be changed 
In the flicker of the sweetest smile
I wasn't expecting that..."

21•10•21•12•10